Τα κόμματα, δυστυχώς και εμφανώς, σέρνονται από το "χρησμό" των πρόσφατων εκλογών. Μετατόπισαν τη θέση τους στο πολιτικό παίγνιο αναγιγνώσκοντας τις μεικτές στρατηγικές (mixedstrategies) που έβγαλε η κάλπη. Όμως ο ρόλος τους δεν είναι να είναι followers, αλλά ηγέτες.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής διαμορφώνει ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό μέσα από μια «μεταβατική» ψήφο, η οποία κινήθηκε στον άξονα τιμωρίας - αναζήτησης ελπίδας, με κεντρικό συμπέρασμα αφενός, την καθίζηση του δικομματισμού σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα και αφετέρου, την πριμοδότηση σχηματισμών και δυνάμεων που διατύπωσαν και άρθρωσαν σαφή αντιμνημονιακή ρητορική προσελκύοντας τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων που διέρρευσε από τα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα.

Πιο δόκιμο και σαφώς λιγότερο τεχνητό θα ήταν ενδεχομένως το δίλημμα: «ΥΠΕΡ της ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ του μνημονίου ή ΚΑΤΑ της νεοφιλελεύθερης λογικής του μνημονίου;»