Όσα χρόνια θυμάμαι τις προεκλογικές περιόδους εθνικών εκλογών, ποτέ δεν έλειπε από τη συνθηματολογική ρητορική όσων διεκδικούσαν την εξουσία ζητώντας την ψήφο των ελλήνων πολιτών ο χαρακτηρισμός των βουλευτικών εκλογών ως «κρίσιμων για την πορεία του τόπου».

Η κρισιμότητα αυτή αποδεικνυόταν εκ των υστέρων ότι δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά το άλλοθι του παλαιοκομματικού συστήματος και των πελατειακών του μηχανισμών να «δέσει» ψυχολογικά, συναισθηματικά και ηθικά τους ψηφοφόρους του, προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα προνόμια και να διαιωνίσει κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τις μεγάλες παθογένειες που έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση.

Το οξύμωρο είναι ότι αυτή ακριβώς η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα σήμερα, λίγες μόνον ημέρες πριν την έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας, είναι κυριολεκτικά περισσότερο κρίσιμη από ποτέ, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον ιστορικό κύκλο της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Έναν μήνα πριν, οι έγκυροι Times του Λονδίνου παρομοίαζαν την Ελλάδα με βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Πώς, άραγε, το «success story» που διαφήμιζε η κυβέρνηση μέχρι το περασμένο φθινόπωρο εκφυλίστηκε σε περόνη χειροβομβίδας; Και από την άλλη πλευρά, ποια ήταν, αλήθεια, η υπεύθυνη στάση τόσον καιρό της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρά να ανεβάζει την αδρεναλίνη στο... κόκκινο, να προσβλέπει στην κατάκτηση της εξουσίας και των κρατικών θέσεων σα λάφυρο, χωρίς να διασφαλίζει ότι η βόμβα δεν θα σκάσει στα χέρια της;

Οι πολίτες γνωρίζουν ότι για το ένα “τικ-τακ” ευθύνεται ο δραματικός κατήφορος της κυβέρνησης μετά τις ευρωεκλογές, ενώ για το δεύτερο “τικ-τακ” ευθύνεται η ανευθυνότητα και η κακοφωνία της αντιπολίτευσης.

Και οι πολίτες διαθέτουν την κοινή λογική. Γιατί η κοινή λογική δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο, δεν είναι μονοπώλιο κανενός. Υπό Κ.Σ, όχι πίεσης και θερμοκρασίας που μας διδάσκει η Χημεία, αλλά υπό Κανονικές Συνθήκες λογικής, η οποία πρέπει να οδηγεί τα πάθη και τα συναισθήματα ώστε οι άνθρωποι να είναι πραγματικά ελεύθεροι, η κοινή γνώμη έχει πάντοτε έμφυτη και την «κοινή λογική». Αυτές τις «Κανονικές Συνθήκες» καλούμαστε να αποκαταστήσουμε, όταν διαταράσσονται από την πόλωση, τη μισαλλοδοξία, τους κοινωνικούς αυτοματισμούς.

Κάνοντας αναδρομή στο 2012, το πολιτικό σκηνικό στήθηκε πάνω στην πόλωση, με βάση το δίπολο φόβου-οργής. Οι πολίτες καλούνταν να επιλέξουν το μη χείρον βέλτιστον. Έφθασε μάλιστα στο σημείο ο κόσμος, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών, να ψηφίσουν ένα μόρφωμα με το οποίο ουδεμία σχέση είχαν ιδεολογικά. Μόνον και μόνον για να τιμωρηθεί το παλαιό κομματικό σύστημα, για να μπουν κάποιοι άγνωστοι στη Βουλή. Γιατί όχι ακόμη και για να χειροδικήσουν. Το ψήφισαν ως αναγκαίο ΚΑΚΟ.

Το Ποτάμι στις εθνικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα είναι ακριβώς το αντίθετο. Θα είναι το απαραίτητα ΚΑΛΟ, για να πάει η χώρα μπροστά, για να κάνει πράξη τη συνωμοσία του καλού και να οδηγήσει την πολιτική βούληση προς την επίτευξη του κοινού καλού, του συμφέροντος των πολλών.

Το Ποτάμι είναι το σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα που οραματίζεται μία σύγχρονη χώρα μέσα σε μια μεγάλη και δίκαιη Ευρώπη. Και το Ποτάμι ως υπεύθυνη δύναμη αυτό ακριβώς θέλει να εξασφαλίσει στις εκλογές της Κυριακής, ότι η Ελλάδα παραμένει στην καρδιά της Ευρώπης και στηρίζεται από την Ευρώπη.

Υπερασπίζομαι την άποψη ότι η ενοποίηση της Ευρώπης ως ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ένωσης, θα είναι το μεγαλύτερο πολιτικό γεγονός στην ιστορία της Ηπείρου μας.

Η ενωτική διαδικασία της Ευρώπης οφείλει να προχωρήσει αμετάκλητη. Η πορεία προς την πολιτική ένωση, με ενδιάμεσο δύσκολο σταθμό την ατελή οικονομική και νομισματική ένωση, που έπεσε θύμα της μετατόπισης των τεκτονικών πλακών της παγκόσμιας οικονομίας το 2008, δεν έχει επιστροφή. Το Ποτάμι απευθύνεται στο 75% των πολιτών που βλέπουν το νομοτελειακό χαρακτήρα της πορείας προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Στο εσωτερικό πεδίο, το κλείσιμο του κύκλου της μεταπολίτευσης συνεπάγεται ότι η Βουλή έχει ανάγκη από ριζική ανανέωση. Και το Ποτάμι θέλει η ανανέωση αυτή να φέρει στον πολιτικό στίβο καθαρά και καινούργια πρόσωπα. Είναι ο Δούρειος ‘Ιππος που θα φέρει ανθρώπους νέους στην πολιτική, άφθαρτους και έντιμους, που αδιαφορούν αν η χώρα θα πάει πιο δεξιά ή πιο αριστερά, αλλά νοιάζονται η Ελλάδα να πάει μπροστά∙ που ασπάζονται την κοινή λογική να τα αλλάξουν όλα, χωρίς να γκρεμίσουνε τη χώρα.

Πηγή:www.capital.gr