Του Κωνσταντίνου Γκράβα

Να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές σαν να τίθεται σε δημοψήφισμα το ερώτημα «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιο»;Να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές σαν να πρόκειται για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση; Να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές σκεπτόμενοι «στρατηγικά» (παιγνιοθεωρητικά) αναλόγως με την εκτίμησή μας για τις μέσες προτιμήσεις των συμπολιτών μας; Να ψηφίσουμε, τέλος, στις Ευρωεκλογές λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης και της ιδιαιτερότητας της συγκυρίας ωσάν να έχουμε Εθνικές βουλευτικές εκλογές;

Η απάντηση στην παραπάνω συλλογιστική είναι ένα καθαρό ΟΧΙ. Ας αποπειραθούμε να αποδομήσουμε ένα προς ένα τα παραπάνω ερωτήματα - διλήμματα.

Πρώτον, οι ευρωπαϊκές εκλογές της Κυριακής δεν έχουν χαρακτήρα «δημοψηφισματικό». Αποτελούν τη διαδικασία επιλογής της «Εθνικής Ομάδας»: των ανθρώπων δηλαδή που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εντασσόμενοι αντιστοίχως στην πολιτική οικογένεια (Πολιτική Κοινοβουλευτική Ομάδα) που συμπεριλαμβάνει το κόμμα στο οποίο ανήκει έκαστος. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι το μόνο άμεσα εκλεγμένο θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως, ψηφίζουμε θετικά(!) επιλέγοντας τους καλύτερους από το κόμμα εκείνο που ανήκει ή πρόσκειται στην Ομάδα που βρίσκεται εγγύτερα στις πεποιθήσεις και τα πολιτικά μας πιστεύω.

Δεύτερον, οι Ευρωεκλογές της Κυριακής ΔΕΝ συνιστούν ψήφο εμπιστοσύνης στην Ελληνική Κυβέρνηση. Προς τούτον, εξετάζουμε ως άμεσα προκείμενο το δίλημμα Βενιζέλου. Κατά τη γνώμη μου, ο νυν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης έθεσε το δίλημμα «(προοδευτικής) σταθερότητας» με στόχο να προσελκύσει -«εκβιαστικά» τρόπον τινά- τους αναποφάσιστους μη-(Κεντρο)δεξιούς που επιθυμούν να μη διαταραχθεί η κυβερνητική σταθερότητα. Το εν λόγω target group αποτελεί δεξαμενή δυνητικών ψηφοφόρων και για Το Ποτάμι.
Στρατηγικά, το δίλημμα Βενιζέλου είναι για το ΠΑΣΟΚ (Ελιά) ορθόν. Όμως πολιτικά για τη χώρα είναι άστοχο και άτοπο, ενώ ηθικά θα το κρίνει κάθε πολίτης στην κάλπη!

Εξάλλου, σύμφωνα με τον κ. Σταθάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα θέσει ενδεχομένως ζήτημα εκλογών υπό την έννοια της πολιτικής νομιμοποίησης του Κυβερνητικού συνασπισμού, αν και μόνον αν προκύψει από τα εκλογικά ποσοστά η ανισότητα:(ΝΔ+ΕΛΙΑ) < ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ισοδύναμα, αν και μόνον αν (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ)>ΕΛΙΑ. Πράγμα που δε φαίνεται πιθανό, γεγονός που καθιστά την αρχική συνθήκη Βενιζέλου (ΠΑΣΟΚ >10%) ως υπερακοντίζουσα ακόμη και αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ ως προς το διακύβευμα της κυβερνητικής σταθερότητας. Είναι η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία που οι Ευρωεκλογές ανακηρύσσονται "επισήμως" (από τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης) ως ψήφος εμπιστοσύνης. Μόνον που οι πολίτες καλούνται στην κάλπη προκειμένου να επιλέξουν και να εκλέξουν Ευρωβουλευτές, ΔΕΝ καλούνται για να επιβεβαιώσουν τη Δεδηλωμένη πλειοψηφία στην Ελληνική Βουλή!

Τρίτον, στις Ευρωεκλογές δεν πρέπει να ψηφίσουμε στρατηγικά, αλλά θετικά. Η θετική επιλογή που συναρτάται από τη διάθεση αποφυγής κάποιου αποτελέσματος που ενδέχεται να προκύψει αν οι άλλοι εκλογείς ψηφίσουν κατά τον άλφα ή τον βήτα τρόπο, «νοθεύει» την καθαρότητα της θετικής ψήφου. Η ψήφος - αντίδραση στην υπολογιζόμενη ψήφο πόλωσης των υπολοίπων, η τιμωρητική ψήφος - απάντηση στη δυσαρέσκεια, αλλοιώνουν αμφότερες το χαρακτήρα και το σκοπό της διαδικασίας των Ευρωεκλογών.

Τέταρτον, στις ευρωπαϊκές εκλογές δεν ψηφίζουμε σαν να έχουμε βουλευτικές εκλογές. Αν το αποτέλεσμα οδηγήσει διαδοχικά σε κυβερνητική κρίση, σε απόσυρση της Δεδηλωμένης πλειοψηφίας στη Βουλή των Ελλήνων, σε αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης από αυτήν τη Βουλή σύμφωνα με το άρθρο 38, παρ. 1 του Συντάγματος και τελικά, σε διάλυση της Βουλής και άμεση προκήρυξη εκλογών, πολύ απλά θα ψηφίσουμε ΤΟΤΕ για τους 300 (ή, γιατί όχι, για τους 200) της Εθνικής μας Αντιπροσωπείας. ΤΟΤΕ, όχι πρωθύστερα!

Πότε θα καταλάβουμε ότι η πόλωση υποθάλπει τον κατακερματισμό και στερεί τη συλλογικότητα από το πλεονέκτημα επίτευξης της Μεσότητας;

Αντιγράφουμε σε μετάφραση στίχο Ιρλανδού ποιητή (σε ποίημα του 1920) για μια καταρρέουσα Ευρώπη."Οι καλύτεροι στερούνται κάθε πεποίθησης, ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι ηχηρό πάθος". [Αναφορά στο βιβλίο: Βερέμης, Θ. & Κολλιόπουλος,Ι. "Νεότερη Ελλάδα", Αθήνα: Εκδ.Πατάκη (2013)].

Περί της ιστορίας των Καννών

Την περασμένη εβδομάδα οι FinancialTimes (FT) κυκλοφόρησαν σε τρία τεύχη εκτενέστατο ρεπορτάζ για όσα διαδραματιστήκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες, το Νοέμβριο του 2011, στις Κάννες.

Κατά την εκτίμησή μου, όποιος απομονώσει ψύχραιμα τα ιστορικά γεγονότα που καταγράφονται από τους FT, νικητής ήταν η Καγκελάριος Μέρκελ "παίζοντας" minimax» στρατηγική, τόσο έναντι των εταίρων, όσο και σε σχέση με τη γραμμή Σόιμπλε και τη θέση της Bundesbank. Κατά τα λοιπά, το... "αίμα" που θα χυνόταν στις αγορές, τα... δάκρυα της Μέρκελ και ο... "ιδρώτας" του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί και του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο, είναι για "εσωτερική" κατανάλωση. Αναμφισβήτητα η σκληρή γραμμή του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών είχε στη φαρέτρα το plan-B («Ζ») για «Grexit». Για έξοδο της Ελλάδας (πιθανότατα και άλλων χωρών του Νότου) από την Ευρωζώνη. Επίσης, τα τερματικά των traders είχαν έτοιμο το σύμβολο της ισοτιμίας της «νέας δραχμής» στην αγορά συναλλάγματος (!). Όμως το € ήταν ανέκαθεν ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ project... Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ο.

Στο μυστικό σχέδιο "Ζ" για «Grexit» των FT αναφέρεται ότι «Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ». Το ευρώ είναι κατά τη γνώμη μου κατεξοχήν και πρωτίστως πολιτικό εγχείρημα. Η ισοτιμία και η χάραξη νομισματικής πολιτικής είναι θέμα κατ’ αρχήν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ουδείς μπορεί να "ζητήσει" αποβολή μιας χώρας - μέλους από το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, ει μη μόνον εκβιαστικά θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο μέσωτης ΕΚΤ. Αλλά επαναλαμβάνουμε... Όπως αναφέρουν οι FT, για το "ΣΧΕΔΙΟ Ζ" θα χρειαζόταν και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ!

Ένα δημοψήφισμα του τύπου «NAI ή OXI στη δανειακή σύμβαση» είχε τον κίνδυνο να ανάψει οικονομική φωτιά στα σύνορα της Ευρωζώνης καθώς ένας δοκιμαζόμενος λαός θα μπορούσε πάνω στη συγκυρία της στιγμής να αναπτύξει αντιμνημονιακά ανακλαστικά. Σε δεύτερο χρόνο θα ερχόταν η αβεβαιότητα για το ευρώ, με δραματικές επιπτώσεις για τις αγορές και για -όχι μικρό- χρονικό διάστημα. Υπολογίζοντας αυτές τις παραμέτρους και θέλοντας μια και έξω να τελειώνει το ζήτημα, ταυτοχρόνως δε θεωρώντας ως δεδομένο ένα συντριπτικό ποσοστό υπέρ του ευρώ (65-70%) και άρα το defacto ΝΑΙ στο δημοψήφισμα με τη μορφή που το απαίτησαν, οι Ευρωπαίοι κινήθηκαν επί του ασφαλούς. Επιπλέον, γνωρίζοντας ότι οι mainstream Έλληνες πολιτικοί δε θα ρίσκαραν ποτέ να θέσουν υπό αμφισβήτηση το κοινό νόμισμα, διακυβεύοντας όσα κατέκτησε με κόπο η χώρα μας για να είναι σήμερα ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας, στην ουσία έφεραν τα πράγματα στα νερά τους: «Νομισματική Ειρήνη», με τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Μόντι, σε Ελλάδα και Ιταλία αντιστοίχως, εντασσόμενες αρμονικά στο πλάνο διάσωσης του ευρώ. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι επεδίωκαν και κατάφεραν να «καεί» τελικά από μόνη της η αρχική ιδέα ενός δημοψηφίσματος προτού καν δρομολογηθεί. Όπως μας έχει εκμυστηρευθεί άνθρωπος που γνωρίζει το μηχανισμό σκέψης του πρώην πρωθυπουργού, το δημοψήφισμα ήταν ένας προσωπικός στόχος Παπανδρέου που εν συνεχεία ακολουθήθηκε από ενδοτισμό.

Δίκην επιλόγου (Χωρίς σχόλια…)

Τα παρακάτω αποσπάσματα επελέγησαν από την ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, στις 28 Μαΐου του 1979.

(πηγή: Ψηφιακό Σχολείο, Βιβλίο: ΕΚΦΡΑΣΗ ΕΚΘΕΣΗ, Γ’ Λυκείου)

28 Μαΐου 1979: υπογραφή της Πράξης (Συνθήκης) Προσχώρησης της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα πραγματοποιήθηκε το 1979. Συγκεκριμένα στις 28 Μαΐου υπογράφτηκε στο Ζάππειο Μέγαρο η συνθήκη "περί προσχωρήσεως της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας". Μετά την υπογραφή της συνθήκης και παρουσία αρχηγών κρατών, πρωθυπουργών και υπουργών εξωτερικών των εννέα άλλων κρατών μελών της Κοινότητας ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Καραμανλής εκφώνησε τον παρακάτω πολιτικό λόγο.

Παραθέτουμε αποσπάσματα:

[…]Η Ευρώπη με το ελληνικό της όνομα της είναι οικείος χώρος, αφού ο πολιτισμός της είναι σύνθεση του ελληνικού, του ρωμαϊκού και του χριστιανικού πνεύματος. Μια σύνθεση στην οποία, όπως είπα και άλλοτε, το ελληνικό πνεύμα εισέφερε την ιδέα της ελευθερίας, της αλήθειας και της ομορφιάς. Το ρωμαϊκό πνεύμα την ιδέα του κράτους και του δικαίου. Και ο Χριστιανισμός την πίστη και την αγάπη.

[…]Η ενοποίηση της Ευρώπης πιστεύω ότι θα είναι το μεγαλύτερο πολιτικό γεγονός στην ιστορία της Ηπείρου μας.

[…]Η ενωτική διαδικασία της Ευρώπης προχωρεί αμετάκλητη. Βρισκόμαστε στο σημείο που δεν έχει επιστροφή. Χρειάστηκε πολύ αίμα και πολύς χρόνος, για να συνειδητοποιήσουν οι Ευρωπαίοι την ταυτότητά τους, τις κοινές ρίζες τους και την κοινή τους αποστολή. Η ενοποίηση, έστω και αν βραδύνη, κινείται με χαρακτήρα νομοτελειακό.

[…]Η Ενωμένη Ευρώπη θα αποτελέση, όπως είπα, μέγα σταθμό στην παγκόσμια ιστορία της ειρήνης, της ελευθερίας και του πνεύματος. Το ανθρώπινο δυναμικό της και η πολιτιστική της κληρονομιά εγγυώνται γι΄ αυτό.

[…]Γιατί μόνο στον χώρο της μείζονος Ευρώπης θα καταστή δυνατή η δημιουργία μιας ευρύτερης βάσεως για την αναμόρφωση της Δημοκρατίας και την προσαρμογή της στις συνθήκες της εποχής μας. Είναι προφανές ότι αντίθετα, με την εκρηκτική πρόοδο που σημειώθηκε στον τεχνικό και επιστημονικό τομέα, η πολιτική σκέψη του ανθρώπου παραμένει στάσιμη.

[…]Η πρόκληση της επιβίωσης του πολιτισμού μας μπορεί να αντιμετωπιστή μόνο με την αναμόρφωση των θεσμών και την επανασύνδεση του ορθολογισμού με τον συναισθηματισμό, του Απόλλωνα με τον Διόνυσο. Είναι καιρός ο ευρωπαϊκός Φάουστ να επιχειρήση νέο ταξίδι στην χώρα του μέτρου και της ισορροπίας, για να γεννήση ξανά τον Ευφορίονα. Η Ευρώπη, που γέννησε όλες τις ιδέες, είναι και η μόνη που μπορεί να τις ανανεώση και να τις εξανθρωπίση και πάλι. Φθάνει να μη θέτουμε σαν πρωταρχικό σκοπό της ένωσης της Ευρώπης την υλική ευημερία.

[…]Θα οργανώση την οικονομία γύρω από τον άνθρωπο, αντί τον άνθρωπο γύρω από την οικονομία.

[…]Γνωρίζω τις δυσχέρειες, ουσιαστικές και διαδικαστικές. Όπως γνωρίζω και τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη. Πιστεύω όμως ότι τα προβλήματα αυτά όχι μόνο δεν δικαιολογούν την καθυστέρηση της ενοποιήσεως της Ευρώπης, αλλά και επιβάλλουν την επιτάχυνσή της. Γιατί η λύση τους δεν μπορεί να πραγματοποιηθή παρά μονάχα στο ευρύτερο πλαίσιο μιας Ενωμένης Ευρώπης.

[…]Αν δεχθούμε ότι η επάνοδος στην προτέρα κατάσταση είναι αδιανόητη, δεν έχομε παρά να προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα και θάρρος.

Πηγή:www.capital.gr