Του Κωνσταντίνου Γκράβα

Οι εκλογές της Κυριακής χαρακτηρίζονται ως κρίσιμες για το μέλλον της Ελλάδας, καθοριστικές για τις τύχες των παιδιών μας, πυξίδα για τη ρότα που θα ακολουθήσει η χώρα μας κατέχουσα δεσπόζουσα γεωπολιτική θέση στον ευρωπαϊκό, αλλά και παγκόσμιο, χάρτη. Η κρισιμότητα της στιγμής θα μπορούσε να τεκμηριωθεί ως αυταπόδεικτη, υπό το πρίσμα της αλληλεπίδρασης που υφίσταται μεταξύ των πολιτικών εξελίξεων και των οικονομικών συνθηκών που διαμορφώνονται εντός της ευρωπαϊκής επικράτειας και ειδικότερα, μέσα στην Ευρωζώνη.

Η αντικειμενική, ωστόσο, κρισιμότητα έχει υποκειμενικές αναγνώσεις αναλόγως με τη θέση που κατέχει κάθε πιόνι στη σκακιέρα. Η πολιτική ηγεσία της Ευρωζώνης σταθμίζει τις επιπτώσεις που θα έχει ενδεχόμενη ανάδειξη αντιμνημονιακής κυβέρνησης στο «μνημονιογενές» έδαφος της περιφέρειας της ΟΝΕ. Στην εγχώρια πολιτική σκηνή, τα κόμματα συναρτούν την κρισιμότητα του εκλογικού αποτελέσματος με ad hoc κατασκευασμένα διλήμματα, τα οποία επιδιώκουν να προσανατολίσουν τους ψηφοφόρους προς την κατεύθυνση του διακυβεύματος που αυτά (τα διλήμματα) υπαγορεύουν (για την ανάλυση ενός εξ αυτών, βλ. εδώ ).

Σε αυτό το πλαίσιο και με την παραδοχή ότι η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση είναι εκ των πραγμάτων κρίσιμη για το μέλλον των επόμενων γενεών, αναδύεται ως ζωτικής σημασίας για το συμφέρον της πατρίδας μας η δημιουργία ενός οράματος με ορίζοντα μεσο-μακροπρόθεσμο, χαρακτήρα πολυδιάστατο και χρώμα ακομμάτιστο, υπερκομματικό. Διότι ποτέ δεν ξεπεράστηκε μια κρίση χωρίς την ύπαρξη προσωπικοτήτων με χαραγμένο όραμα στο ιδεολογικό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Διότι ποτέ δεν επιβίωσε ένα σχέδιο δράσης δίχως την ηγεσία ανθρώπων του οράματος, των ρεαλιστικών με φαντασία στρατηγικών. Διότι ουδέποτε υπερνικήθηκαν οι φυγόκεντρες δυνάμεις αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού χωρίς την ξεκάθαρη διατύπωση μιας στρατηγικής με ορίζοντα δεκαετίας και την εμφύσυση ενός οράματος υπαρξιακού στις νεότερες γενιές.

Δεν πρόκειται για μία ρομαντική αναζήτηση οραματικής ύλης, για μία φιλοσοφική ανάγκη ένδυσης ενός οραματικού μανδύα, ή για μία ουτοπική τοποθέτηση που καταπνίγει εν τη γενέσει την εφικτότητα των λύσεων. Τουναντίον, η παντελής έλλειψη οράματος στοιχίζει πολύ ακριβά, υποβιβάζοντας την πολιτική πραγματικότητα, απομακρύνοντας ηθικά και συναισθηματικά τους πολίτες από την πολιτική τάξη, πλήττοντας τελικά το κύρος της χώρας μας υποτασσόμενης σε κελεύσματα αναντίστοιχα ως προς τος πολιτισμικό, ιστορικό ειδικό βάρος της στο παγκόσμιο στερέωμα.

Τα οράματα: α) της «Χάρτας για την πραγματική σύγκλιση» που θα ακολουθούσε την ονομαστική μετά την πανηγυρική είσοδό μας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωσηστις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, β) της «επανίδρυσης του κράτους» που θα έθετε τις βάσεις για κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, διαφάνεια και νομιμότητα, στο μέσον της και γ) της «πράσινης ανάπτυξης» και της «μεσογειακής διατροφής» στο τέλος της, απεδείχθησαν παραμύθια. Η μόνη αξία που μπορεί να έχουν είναι εφόσον χαραχθούν στη μνήμη μας ως μύθοι με δίδαγμα την αποφυγή συνθηματολογιών υφαρπαγής της ψήφου χωρίς αντίκρισμα, ως παρακαταθήκη για οριστική περιθωριοποίηση παρόμοιων πολιτικών, προεκλογικών πρακτικών.

Προτού αναδειχθούν -και θα αναδειχθούν- τα πεφωτισμένα μυαλά που θα χτίσουν σε στέρεες βάσεις το οικοδόμημα θεμελιώνοντάς το με πραγματικό όραμα, μακρόπνοο και ορθολογικά δομημένο, μοναδική επιλογή για όλους είναι η σκληρή δουλειά.

Η κυβέρνηση -που πρέπει οπωσδήποτε να προκύψει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος της Κυριακής- έχει μπροστά της το πραγματικό διακύβευμα: Πώς θα επιτευχθεί σε πολύ κοντινό ορίζοντα (μάξιμουμ τριμήνου) ο μηδενισμός του πρωτογενούς ελλείμματος, με κοινωνικά δίκαιο τρόπο, στοχευόμενο στην κατεύθυνση άμβλυνσης της ανισότητας μεταξύ (πραγματικά και όχι σε όρους δηλωθέντος εισοδήματος) πλουσίων και φτωχών και με εθνικό κάλεσμα υπηρέτησης του συνολικού καλού. Πώς θα οπλιστεί η πολιτική φαρέτρα της Ελλάδας, ώστε η διαμόρφωση κοινής συνισταμένης για επαναδιαπραγμάτευση, τροποποίηση, διόρθωση και συμπλήρωση του μνημονίου, όπως η συνισταμένη αυτή προέκυψε μετεκλογικά από τις ζυμώσεις των διερευνητικών εντολών και της ενσωμάτωσης του μηνύματος των εκλογών στην αναθεωρημένη στρατηγική των περισσότερων κομμάτων, να μην πέσει στο κενό.

Εμείς οι πολίτες, οφείλουμε και δικαιούμαστε να αξιοποιήσουμε την κρίση στο βαθμό που μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε το σύστημα αξιών μας, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Να απαιτούμε διαρκή εκπαίδευση, επιμόρφωση, δια βίου μάθηση. Να εμπνεόμαστε ακόμα και στους πιο χαλεπούς καιρούς, να σκεπτόμαστε και να λειτουργούμε ως μέρη ενός μηχανισμού δημιουργίας συνεκτικής ύλης, ώστε να εδραιωθεί η πεποίθηση ότι αναγκαία συνθήκη για το ατομικό συμφέρον είναι η συλλογική θεώρηση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί.

Ο πολιτικός χρόνος της Ευρωζώνης ορίσθηκε απερίφραστα ως ένα τρίμηνο! Τη Δευτέρα η κυβέρνηση συνεργασίας, οικουμενική, εθνικού σκοπού, όπως προκύψει, αναλαμβάνει με το δείκτη πολιτικού συναγερμού για την Ελλάδα στο κόκκινο. Δουλειά...! Για να υπάρξει εύθετος χρόνος και για τα πεφωτισμένα μυαλά!

Πηγη:www.capital.gr