Έγραφε το 1864 ο Ντοστογιέφσκι στο Υπόγειο: "Φυσικά δεν μπορώ να γκρεμίσω τον πέτρινο τοίχο χτυπώντας απλώς το κεφάλι μου επάνω του, αν πραγματικά δεν έχω τη δύναμη να τον ρίξω, αλλά δεν πρόκειται και να συμβιβαστώ μ’ αυτό, απλώς επειδή είναι ένας πέτρινος τοίχος και δεν έχω τη δύναμη να τον ρίξω... Να φτάσεις μέσα από τους πιο αναπόφευκτους λογικούς συλλογισμούς στα πιο αντιπαθητικά συμπεράσματα πάνω στο αιώνιο θέμα για το ότι ακόμα και γι’ αυτόν τον πέτρινο τοίχο, φταις κατά κάποιον τρόπο κι εσύ ο ίδιος, μολονότι και πάλι είναι τόσο ξεκάθαρο, όσο και το φως της μέρας, ότι δεν φταις ούτε στο ελάχιστο, και για τον λόγο αυτόν τρίζεις σιωπηλά τα δόντια σου και βυθίζεσαι σε απολαυστική αδράνεια, αναλογιζόμενος πως στο τέλος θα καταλάβεις ότι δεν υπάρχει καν κάποιος με τον οποίο να θυμώσεις, ότι δεν μπορεί να βρεθεί ένα αντικείμενο να δεχτεί τον θυμό σου, και ίσως δεν θα βρεθεί ποτέ, ότι όλο αυτό είναι μια απάτη, ένα μαγικό τρικ, μια μικρή ταχυδακτυλουργία, και δεν υπάρχει τίποτα σ’ αυτό παρά μόνο ένας κυκεώνας..." (εκδ. Παιδεία, ειδική έκδοση για Το Βήμα, σελ. 29-30).
Χρόνο με τον χρόνο η χώρα μας καταστρέφεται, αν δεν έχει ήδη καταστραφεί… Η μεγάλη οικονομική κρίση ήταν μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Οκτώ χρόνια μετά την ελεγχόμενη χρεοκοπία και ενώ προεξοφλείται στα χαρτιά αλλά όχι στην πραγματική ζωή η "κανονικότητα", επειδή τάχα μειώθηκαν τα σπρεντς και βελτιώθηκαν κάποιοι αριθμοί, η ανείπωτη εθνική τραγωδία από τις πυρκαγιές στην Αττική αποκαλύπτει για μία ακόμη φορά τον αιφνιδιασμό του κρατικού μηχανισμού και την απουσία σχεδιασμού εκτάκτου ανάγκης. Οι φωτιές και οι χαμένες ανθρώπινες ζωές ξύπνησαν τις εφιαλτικές μνήμες των καταστροφικών πυρκαγιών του 2007 στην Ηλεία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά· ως τραγωδία. Η χρόνια κανονικότητα, της πραγματικής πολιτικής ζωής του ευλογημένου και μαζί καταραμένου ετούτου τόπου, περιλαμβάνει αυθαιρεσίες στη δόμηση του οικιστικού ιστού, αποποίηση ευθυνών μεταξύ περιφερειακών ενοτήτων, δημοτικών αρχών και κυβερνητικού μηχανισμού, επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης και κροκοδείλια δάκρυα πάνω στα αποκαΐδια, μικροκομματικό οχετό ύβρεων προτού καν ταφούν οι νεκροί. Οι βασιλιάδες είναι μονίμως γυμνοί.
Η επέτειος της Μεταπολίτευσης φέρνει συνειρμικά στο θυμικό μας τα καλά και τα κακά της περιόδου. Το πέρασμα από τη δικτατορία στη δημοκρατία και η κρίσιμη διαχείριση της πάντοτε ευαίσθητης ιστορικά μετάβασης πραγματοποιήθηκαν επιτυχώς· αρχικά από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (1974-80), εν συνεχεία από τον Ανδρέα Παπανδρέου (1981-85). Όμως οι παθογένειες παρέμειναν, ως απόρροια των αδύναμων θεσμών της ελληνικής δημοκρατίας. Είναι βέβαια ίδιον της ανθρώπινης φύσης να εκμεταλλεύεται αδυναμίες του συστήματος, παραθυράκια των νόμων, πλημμελή έλεγχο από την πολιτεία και το κράτος. Όμως τα ρουσφέτια, τα πλαστά πιστοποιητικά, οι ψεύτικες συντάξεις "τυφλών", τα εξωπραγματικά και χαριστικά επιδόματα, όλα θα είχαν σταματήσει εν τη γενέσει τους αν υπήρχε σοβαρό Κράτος. Αν υπήρχε υπεύθυνη Πολιτεία ως υπερκείμενο οικοδόμημα που διασφαλίζει ακεραιότητα, ισονομία, ισοπολιτεία και δικαιοσύνη για όλους.
Ασφαλώς οι πολίτες είναι μονάδες. Όμως συνθέτουν το κοινωνικό σύνολο. Και η κοινωνία αφουγκράζεται το κοινό καλό μόνον όταν οι ταγοί της έχουν όραμα και είναι αληθινοί ηγέτες, όχι ακόλουθοι. Ειδάλλως αποσυντίθεται στα εξ ων συνετέθη. Και εκπίπτει σε άθροισμα μονάδων που είναι μικρότερο από το σύνολο. Γυμνοί βασιλιάδες. Τέτοιοι γινόμαστε. "Αυτός είναι και ο λόγος, άλλωστε, που πήρα την πένα μου." ¹. Μια κήρυξη εθνικού πένθους ανήμερα της αποκατάστασης της δημοκρατίας. Όχι, η Ιστορία δεν ειρωνεύεται· απλώς μαρτυρά την καταστροφή. Συλλυπητήρια.
