Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει διανύσει ήδη τις πρώτες τριάντα ημέρες. Δεδομένης της επικέντρωσης της προσπάθειας στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και δανειστές, ας κάνουμε μία αναδρομή εστιάζοντας στην πορεία που έχει ακολουθηθεί μέσα από τις τρεις συναπτές συνεδριάσεις της Ευρωομάδας (Eurogroup).

Η ανασκόπηση περιλαμβάνει τα εξής δύο κομβικά σημεία:

1. Δανειακή σύμβαση και μνημόνιο είναι ξεχωριστές συμφωνίες και όχι αλληλένδετα έγγραφα

Παρά τη σύνδεση της δανειακής σύμβασης με το υπάρχον πρόγραμμα («μνημόνιο») όπως τεκμαίρεται νομικά και επιβεβαιώνεται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) που είναι συμβαλλόμενο μέρος, η ελληνική κυβέρνηση αξιοποιεί επικοινωνιακά το πλεονέκτημα της δημιουργικής ασάφειας που διατρέχει οριζόντια και τα τρία Eurogroup. Διακηρύσσει συνεπώς ότι τα μνημόνια τελείωσαν. Όμως ταυτόχρονα αρνείται να φέρει τη συμφωνία παράτασης της δανειακής σύμβασης προς ψήφιση στη Βουλή. Δοκίμασε άτυπη ψηφοφορία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, καταγράφοντας ανεπίσημα διψήφιες διαρροές. Ζύγισε τις δυνάμεις μεταξύ των δύο βασικών ρευμάτων στην Κεντρική Επιτροπή, με πύρρειο νίκη όσων τάσσονται υπέρ. Και έτσι θυσίασε τη διάφανη δημοκρατική οδό στο βωμό της -κάθε άλλο παρά δημιουργικής- ενδοκυβερνητικής αμφισημίας.

Αποτέλεσμα; Η δημιουργική αμφισημία έξω μετετράπη σε ασταθή ισορροπία μέσα. Φαύλος κύκλος.

2. Το τέλος των μνημονίων οδηγεί σε ανάκτηση της δημοσιονομικής και εθνικής κυριαρχίας

Η κυβέρνηση ξεκίνησε τη διαπραγμάτευση αρνούμενη τη δόση των 7,2 δισ. ευρώ που θα συνόδευε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης του υπάρχοντος προγράμματος. Εν συνεχεία, διεμήνυσε ότι θα δεχθεί μόνον το ποσό των 1,9 δισ. από την επιστροφή των κερδών από ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου που κατέχουν οι Κεντρικές Τράπεζες του Ευρωσυστήματος. Άρα, μετατόπισε τη διαπραγματευτική της θέση σε άρνηση του υπολοίπου των 5,3 δισ. ευρώ. Ακολούθως, η εύρεση χρυσής τομής την ύστατη στιγμή προτού τεθεί σε σοβαρή απειλή η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων στο τραπεζικό σύστημα, έβαλε ξανά στο τραπέζι το σύνολο της τελευταίας δόσης αλλά υπό την αίρεση ολοκλήρωσης των μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκαν στη λίστα που έστειλε ο υπουργός Οικονομικών και εγκρίθηκε από ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ. Εν τω μεταξύ η ρευστότητα και οι χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου, εσωτερικές και εξωτερικές, ακόμη και για το μήνα Μάρτιο τίθενται υπό εξέταση. Προκειμένου να αποφευχθεί στάση πληρωμών (εσωτερικές) ή πιστωτικό γεγονός (εξωτερικές), λογικά επισπεύδεται η ανάγκη υλοποίησης των (νέων) συμφωνηθέντων στη λίστα Βαρουφάκη πολύ πριν τον Ιούνιο έναντι τεμαχισμού της δόσης σε... δόσεις. Πώς όμως θα ψηφισθούν στη Βουλή οι μεταρρυθμίσεις από μία κυβερνητική πλειοψηφία που αποφεύγει να αγκαλιάσει τη συμφωνία διαχωρισμού της δανειακής σύμβασης από τα μνημόνια όπως πανηγυρίζει;

Αποτέλεσμα; Η αρχική πρόθεση να σπάσει ο φαύλος κύκλος μεταξύ δόσεων-λιτότητας-ύφεσης με ταυτόχρονο κέρδος χρόνου, οδήγησε σε μειωμένους βαθμούς ελευθερίας βραχυπρόθεσμα. Ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει το λογαριασμό στη διαπραγμάτευση του επόμενου προγράμματος συμφωνίας με τους εταίρους μεσοπρόθεσμα. Φαύλος κύκλος.

Συμπέρασμα:

H νέα ελληνική κυβέρνηση χάραξε τη διαπραγματευτική της στρατηγική με στόχο να σπάσει έναν πραγματικό φαύλο κύκλο: της συνεχούς λιτότητας, μιας αέναης κούρσας «προς τον πάτο» που φέρνει μεγαλύτερη ύφεση, νέα μέτρα, περαιτέρω λιτότητα. Φοβούμαι ότι ξέχασε δύο πράγματα... Ότι διαπραγματευόταν άμεσα και πρώτα για τη χώρα και έμμεσα μόνον για το μέλλον της Ευρωζώνης, όχι το αντίστροφο. Και ότι προσπαθούσε να πείσει τους εταίρους για τη βιωσιμότητα του ευρώ, αντί να αξιοποιεί το ανεκτίμητο πολιτικό κεφάλαιο για να παραδεχθεί τη μία και μοναδική αλήθεια: πως δεν έλεγε προεκλογικά αλήθεια...

Πηγή:www.capital.gr