Ουδείς γνωρίζει μετά βεβαιότητας αν η «νέα (ή «μετά) μεταπολίτευση» θα καταφέρει να ανατείλει ως αχτίδα αισιοδοξίας για το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας. Διότι ο κύκλος των τεσσάρων δεκαετιών, με τις παθογένειες του πελατειακού και κομματικού συστήματος που επιδεινώνονταν προϊόντος του χρόνου, αν επαναληφθεί στο ίδιο περιβάλλον χαλαρότητας των θεσμών, θα είναι –και– σαν τραγωδία και σαν φάρσα συνάμα.

Είμαι υποψήφιος με το Ποτάμι γιατί πιστεύω στη δύναμη του καλού. Πιστεύω στη δύναμη της νέας, άφθαρτης, ικανής και έντιμης γενιάς, που θα εξασφαλίσει μια καλύτερη Ελλάδα για τα παιδιά μας, για όλους μας.

Ανεργία, κρίση, ξενοφοβία, προκαταλήψεις, έλλειμμα παιδείας συνθέτουν ένα μεγάλο γκρίζο σύννεφο πάνω από τα λιλιπούτεια κεφαλάκια των παιδιών και οι γονείς ανοίγουν την…ομπρέλα τους. Μέχρι πότε θα μπορούν να την κρατούν προστατεύοντας όνειρα και ελπίδες;

Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Γκράβας. Χθες, στην εισήγησή μου στον τομέα της Εργασίας, κατέθεσα την πρότασή μου περί της διαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους. Δεν θέλω να σας κουράσω με «τεχνικούς» όρους. Μίλησα οικονομικά. Κατέληξα όμως πολιτικά! 

Το Ποτάμι δεν πρέπει να στερέψει. Θα είναι κρίμα εάν συμβεί αυτό. Όχι για όποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή την επομένη φορά θα είναι ακόμη δυσκολότερο να συγκεντρωθούν αξιόλογοι άνθρωποι εκτός επαγγελματικής πολιτικής και να τολμήσουν. Να τολμήσουμε.

Το Ποτάμι έχει σαφές κυβερνητικό πρόγραμμα το οποίο παρουσίασε την προηγούμενη εβδομάδα στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης o Σταύρος Θεοδωράκης. Αυτό, μεταξύ άλλων, επεσήμανε ο Κωνσταντίνος Γκράβας μιλώντας το πρωί της Κυριακής στην ΝΕΡΙΤ.

Παραφράζοντας την περίφημη φράση στον εναρκτήριο λόγο του Κένεντι κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας του τον Ιανουάριο του 1961, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε: «μη ρωτάς τί κάνει το Ποτάμι για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για το Ποτάμι».